1836
Η πρώτη νομοθεσία για τα «Δημόσια Έργα» θεσπίστηκε στην αρχή της ίδρυσης του Ελληνικού Κράτους, με το Διάταγμα της 26ης Δεκεμβρίου 1836 «περί της διεύθυνσης των πολιτικών δημοσίων κτιρίων» το οποίο αναφερόταν στις διαδικασίες για την επισκευή και ανέγερση των «πολιτικών δημοσίων κτιρίων». Από την εποχή εκείνη υπάρχει η έννοια και ο όρος «Εργολάβος Δημοσίων Έργων». Το Β.Δ. 11/22 Σεπτεμβρίου 1850 που τροποποιεί το διάταγμα της 26ης Δεκεμβρίου 1836, τιτλοφορείται «περί υποχρεώσεων εις τας οποίας θέλουν υπόκεισθαι οι αναδεχόμενοι την εκτέλεσιν δημοσίων εργασιών εργολάβοι».
1931
Το ιστορικό A’ «Πανελλήνιο Συνέδριο Ελλήνων Εργοληπτών Δημοσίων Έργων», συγκαλείται με την 418/26-10-1931 εγκύκλιο του Πανελλήνιου Συνδέσμου Εργολάβου (Αθηνών), στο οποίο παρευρέθηκαν αντιπρόσωποι εκτός αυτών του Συνδέσμου Αθηνών και από “τας κάτωθι Επαρχίας, Θεσσαλονίκης, Λάρισας, Κρήτης, Πατρών, Κεφαλληνίας, Λευκάδος, Καβάλας, Δράμας, Σερρών, Κομοτηνής, Πύργου, Kαλαμών, Τριπόλεως, Λαμίας, Nαυπάκτου και Αιγίου”.
1932
Εν τω μεταξύ το 1932 δημοσιεύεται ο N. 5367/1932 και το εκτελεστικό αυτού Π.Δ./16/16-7-1932 που αποτελούν την πρώτη ολοκληρωμένη νομοθετική ρύθμιση “περί εκτέλεσης των δημοσίων έργων” όπου μεταξύ των άλλων καθιερώνεται ως απαραίτητη προϋπόθεση συμμετοχής ενός εργολάβου στην κατασκευή δημοσίου έργου, «να κέκτηται ανάλογο προς το έργο πτυχίον εργολάβου».